Moderator.az özünəməxsus şeirləriylə insanın sarı siminə toxunan şairi-publisist Nurəddin İsmayılın yenicə nəzmə düzülmüş düşüncələrini oxuculara ərməğan edir:
Dostlar, gəlin, qayıdaq bir anlığa
ruhumuzun məsum
zamanına,
Qayıdaq, hələ
ümidlərin
qırılmadığı,
şərin
boynumuza ilan tək
bu qədər
sarılmadığı,
bizə xəyalların
şirin dadını
yaşadan
əhdimizin
ilkin gümanına.
Gəlin, ataq
ürəklərdən
kinin-küdurətin,
bir-birinə
yad olmağın daşını,
Silək biganəliyin
beyinlərdə kökün
salan
kor
yaddaşını.
Gəlin,
uymayaq bu dünyanın
kef üstünə
kef gətirən
şeytan üzlü
matahına,
Bilin,
dostlar,
çəkəcək bir
gün nəfsimiz bizi,
o dünyanın əzab
dolu
imtahanına.
Dostlar, bəs
deyilmi,
sökdük, parçaladıq,
quyruğundan
uzun dünyanı,
De, kim çəkəcək,
içində qərar
tutduğumuz
Allah evi-nazın
dünyanın?
Bilirəm, sənin
bu dünyadan
payın çox,
mənim payım
az olacaq,
Sənə səbət
yükü dünyanın malı,
mənə bir
çimdik duz,
ağız
islatmağa
səhranın
qanqalı qalacaq.
Axı, nə fərqi
var,
sənin baban
varlı, karlı kişi,
Mənim babam
ağzı dualı,
etibarlı kişi.
Örüşləri yer
üzündə
sürü-sürü qoyunlar
otlayan
bizlər idik bir
zamanlar,
Sizlərsiniz
indi villalardan
həqarətlə bizə boylananlar.
Bir sığala ələ
gələn,
şöhrət atın
məngirləyib
minən dəmkeş sən,
Çöllərinin şəhid
qanlı
lalələr
bitirdiyi qəmkeş mən.
Var dövlət nadanlıq
tacıyla
sənin
başında,
Qeyrət
çoxlarını qocaltdı
mənim uşaq
yaşımda...
Dostlar, Tanrıdan
gələr
insanın hər
qisməti,
Ulu Tanrım səxavətini
bir kimsədən
kəsmədi.
Yer üzündə “Artın,
çoxalın”,
dedi, Tanrım,
“Qübbəm altda,
kərpicləri şərəfdən,
ləyaqət
damını ucaldın”
dedi, Tanrım.
Tərs düşdü
niyə Tanrıdan
yolumuz
bizim?
Niyə kəsildi
bədəndən
qolumuz
bizim?
Niyə qapısını
bağladıq
haqqın üzümüzə?
Niyə təkəbbür
satdıq hər gün
özümüz-özümüzə?
Dostum, sənin
dəmin,
mənim qəmim,
nə verdi ki,
quru yurda,
Olsun bu
dünyadan payımız
lap dünyanın
özü boyda.
Sən dəmdə, mən
qəmdə,
yatdıq illər
uzunu
div yuxusuna,
Qarı düşmən
sahib çıxdı
torpağımızın
çoxusuna.
Sənin biganəliyindən
o tay,
mənim divanəliyimdən
bu tay getdi,
Zalım sən
oldun, məzlum mən,
barışdıq rəzalətlə,
haray ellər,
haray,
arada Vətən
getdi!..
Dostum, sən qəmin
çal-çağırlı
yalan şöhrətinin,
mən nisgillərin
ürəklərdə qalan
ağır möhnətinin,
çarpaz dağını
çəkdik
vətənin köksündən
yaralı,
qazıq
qoynuna,
Qalaq-qalaq dərd
yüklədik
qərib
dünyanın
qıldan nazik
boynuna.
Çal aşıq,
çal,
dərdimizin ah
naləsin
ucalt göylərə,
Satıldı bu
yurdda hər şey-
iman da, vətən
də getdi
qara yellərə.
De ki, bizə bir
daha Tanrıdan
aman
olmayacaq,
Cənnət deyilən
Tanrı bağçasına
buralardan
kimsə yolun
salmayacaq.
Bura, Allah səltənətinin
cəhənnəm
yeri,
Zamanın
insanlıq saatı
burada, işləyir
geri.
Bura, dəyərlərdən,
hər cür ucalıqdan
uzaq,
Burada iblislərə,
şeytanlara
əllər açılır
qucaq-qucaq.
Dostlar, insan
ucuz,
matahlar
bahadır burda,
İnsan boyda qəbir
yerləri
insandan
bahadır burda.
Burada ruzi
Tanrıdan yox,
şahlardan dilənər,
Şahlar özü də
əl açıb
öz xalqından
dilənər.
Dilənçi dilənçiyə
qarışıb burada,
hamı taleyin
kor qisməti ilə
barışıb
burada.
Ağır çəkir
qardaş,
burada tərəzinin
şər gözü,
Şeytan
qapadıb burada
haqqa baxan hər
gözü.
Qulaqlar kar,
gözlər kor,
qəlblər asi
olub Tanrıya,
Çətin bir də
fələk oğlu fələk
bizimlə düz
sarıya.
Çal aşıq,
çal,
dərdimizin ah-naləsin
ucalt göylərə,
Qara keşiş
ölməyib,
Kərəm yenə
alışıb yanacaq
odu sönüb,
qoru qalan küllərə.
De ki,” Xarıbülbül”
uzaq düşüb
Şuşa adlı
aşiqindən,
Sevənlər lal
olub Fərizənin
İlhama olan ilahi
eşqindən.
Çal aşıq,
şal...
